şehir beni bekleme, hem herkesten tazesin!
hep sokakta soluyor her şeyi ben eden sır
seni aklamaz hür bir elin ayası
seni doyurmaz hiç bir pazar ne rengin ne de ritmin
şehir beni bekleme -sağ sol koşanı ısır-
elin kör başın sağır senin, gök mendilimden ağır
sokakların değil masumların veçhesi
değil mahcupların çehresi sokakların.
sarmam seni ey şehir köşe bucak gecenden!
ağzın ağzıma değmez -ay dermişim, kandilim-
ey bir ünle zarından iğrendiğim
ey bir ünle küşümlü peçesinden
ne olsa aradığım kör kötürüm pencere!
ne ağzım geceye yağmur ne tertemiz mendilim.
sokakların değil mağlubuna sekene
değil meczubların meskeni sokakların.
ben olmasam diyorum herkes şehri boyarken,
teskin eden renklerle hülyalı nazarları
ben olsam diyorum teslim idi bunca ten.
anlamaya ne hacet susabilsem pek ala
diyorum ben görmesem -kör olsam pazarları-
mendilimde şunca renk haykırıyor ukala!
sokakların değil suskunları işiten
değil haşyetle duraşan sokakların.
dönenirken caddede -partal minyon ve ebleh-
iz bırakmıyor hayret adımdan bıkanların
izinle kahramanlık, izinle ismini bile/bilmek
izin iğrenç ey şehir, isterse bu mendilim
kan sızdırsın yaramdan -o gözü anasının
kör olsun ki- tam vakti gözü pek ölebilmek
sokakların değil cesurların enlemi
değil mağrurların ünlemi sokakların.
Nicedir Sokakların?, Mehmet Şahinkoç – Şiir
Kaynak: Elek Dergisi 1. Sayı, Mehmet Şahinkoç
Gönderen: Samet Altun, (28.10.16, 00.05)
