Gözlerimin önünde ıslak dağların kabaran yalnızlığı.
Ne varsa uçurumlar eşiğinde,
hüzünlerle yalpalayan ne varsa
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine.
Bir şeyler anlatmak istiyor hayat
ve alıp götürmek bir şeyleri kurt sofralarına.
Gün batıyor, bukağısı paslı bir sevinç oluyor yalnızlığım,
Unutuyorum sevgilim suretini;
durgunluğum “niçin”di unutuyorum…
Gün batıyor ürkek yıldızlar dolanıyor yalnızlığıma.
Umurumda değil ne bu yağmur ne ayaz
ne de bu kerpiç kokusu havada;
unutuyorum, sabaha kadar, gün batıyor.
Geciken sabahlara koşuyor kuşlar
gözlerimin önünde
ve hayat gül kokulu bir sağanak yine…
Hayat Gül Kokulu Bir Sağanak Yine, Yılmaz Odabaşı – Şiir
Kaynak: Konuşsam Sessizlik Gitsem Ayrılık, Yılmaz Odabaşı, Nemesis Kitap
Gönderen: Samet Altun, (20.01.17, 22.38)
