Kucakladım yaz şafağını.
Sarayların önünde dal kımıldamıyordu henüz. Su ölüydü. Terk etmemişti gölgeler orman yolunu. Yürüdüm uyararak canlı ve ılık solukları; ve değerli taşlar baktı ve sessizce havalandı kanatlar.
Serin ve körpe aydınlıklarla dolmaya başlayan keçi yolunda, ilk tanışmam, bana adını söyleyen bir çiçekle oldu.
Çamlar arasında saçlarını dağıtan sarışın çağlayana gülümsedim; tanrıçayı seçtim gümüş dorukta.
Tek tek kaldırdım tülleri o zaman. Kollarımı sallayıp ağaçlıklı yolda. Horoza tut dedim, ovayı aştı. Kente girdi, kaçıyordu çan kuleleri ve kubbeler arasından; koşup mermer rıhtımlarda dilenci gibi kovalıyordum onu.
Bir defne ormanına yakın, yolun yukarısında, sardım onu yığılmış kanatlarıyla ve duydum biraz olsun o sonsuz bedenini. Çocuk ve şafak ormanın eteğine attı kendini.
Uyandıklarında öğlendi.
Seher, Arthur Rimbaud – Şiir
Kaynak: Bütün Şiirleri, Arthur Rimbaud, Varlık Yayınları
Gönderen: Samet Cevher, (20.04.19, 17.55)
